Divino botellón

Horacio– Odas III 21

O nata mecum consule Manlio,
seu tu querelas sive geris iocos
seu rixam et insanos amores
seu facilem, pia testa, somnum;
quocumque lectum nomine Massicum
seruas, moueri digna bono die,
descende, Coruino iubente
promere languidiora uina.
non ille, quamquam Socraticis madet
sermonibus, te neglegit horridus:
narratur et prisci Catonis
saepe mero caluisse uirtus.
tu lene tormentum ingenio admoues
plerumque duro, tu sapientium
curas et arcanum iocoso
consilium retegis Lyaeo;
tu spem reducis mentibus anxiis,
uirisque et addis cornua pauperi
post te neque iratos trementi
regum apices neque militum arma.
te Liber et, si laeta aderit, Venus
segnesque nodum soluere Gratiae
uiuaeque producent lucernae,
dum rediens fugat astra Phoebus.

O testa pia nata mecum consule Manlio, tu geris seu querelas sive iocos seu rixam et insanos amores seu facilem somnum; digna moueri bono die seruas Massicum lectum quocumque nomine descende Coruino iubente promere languidiora uina. Oh ánfora piadosa, nacida conmigo siendo cónsul Manlio; tú llevas bien sea los lamentos o las bromas, bien la disputa o los insensatos amores, bien el sueño favorable; y tú, digna de ser abierta en un día feliz, guardas un Massico recogido bajo cualquiera que sea el nombre, desciende, ordenando Corvino escanciar los vinos más añejos. ille non te neglegit horridus, quamquam madet Socraticis sermonibus,: et narratur uirtus prisci Catonis saepe caluisse mero. El (Corvino) no te rechaza severo, aunque está impregnado en las conversaciones socráticas: y se dice que la virtud del viejo Catón a veces se acaloraba con el vino puro. tu admoues lene tormentum ingenio duro plerumque, tu retegis curas et arcanum consilium sapientium iocoso Lyaeo; Tú aplicas una dulce tortura al carácter a menudo severo, tú desvelas las preocupaciones y el designio secreto de los sabios con el jocoso vino (Baco); tu reducis spem mentibus anxiis, et addis uiris cornuaque pauperi post te neque trementi iratos apices regum neque arma militum. Tú devuelves la esperanza a las mentes ansiosas, y añades fuerzas y cuernos (energías) al pobre, que después de ti no se espanta ni de las coronas irritadas de los reyes, ni de las armas de los soldados. Liber, et Venus si laeta aderit Gratiaeque segnes soluere nodum uiuaeque lucernae producent te, dum Phoebus rediens fugat astra. Baco y Venus, si alegre está presente, y las Gracias, lentas a desatar el nudo, y las vivas lámparas te prolongarán hasta que Febo volviendo ponga en fuga a las estrellas.